حرفی بزن …
کلامِ تو،
گرم‌ترین قافیه‌های موزونِ شعرِ بی‌وزنِ من …
خنده‌ی تو،
آهنگین‌ترین موسیقیِ صلحِ جنگِ جهانِ من …
دستانِ تو،
کارسازترین مرهمِ زخم‌های دلِ سوخته‌ی من …
نگاهِ تو،
آرام‌ترین امواجِ دریای طوفانیِ چشمانِ من …
آغوشِ تو،
جاودانی‌ترین اکسیرِ حیاتِ احساسِ بی‌جانِ من …
بودنِ تو،
سبزترین درختِ کویرِ آرزوهای بی‌رنگِ من …
رویای تو،
شیرین‌ترین نگارِ صحنه‌ی روزگارِ تلخِ من …
حرفی بزن …
سکوتِ تو،
دوامِ سقوطِ من …
امان از این «سقوط»
جنس شعرات به شعرهای شاعر «چارتار» بسیار می‌خوره!
البته جنس بیانش فرق داره.
چرا واقن انقدر زیبا مینویسی؟ :بقض
بهترینییی بی شک
🙂 (در راستای سرخوشی ناشی از روانی متن)
آقا این وبلاگت لایک نداره؟!